Broholmer to pies w typie mastifa, który pochodzi z Danii. Ten molos do towarzystwa to również świetny pies stróżujący i obronny, początkowo również do polowania na jelenie. To spokojny, zrównoważony i przyjazny pies, jednocześnie bardzo pewny siebie i zawsze czujny. dawny zasięg występowanie niepewne występuje, ale siedliska są silnie pofragmentowane występuje na całym obszarze Systematyka w Wikispecies Multimedia w Wikimedia Commons Hasło w Wikisłowniku Zobacz kolekcję cytatów o lamparcie w Wikicytatach Lampart plamisty , lampart [a] , pantera [b] , leopard (Panthera pardus) – gatunek ssaka z podrodziny panter (Pantherinae) w rodzinie Dodatkowo § 21 zakazuje polowania indywidualnego z użyciem naganki oraz podkładacza z psem. W § 2 pkt 14 a zawarto wyjątek od zasady „jednego myśliwego”. Dotyczy on polowania na drapieżniki przy stogach i norach, które może być wykonywane przez więcej niż jednego myśliwego przy udziale podkładacza z psem. Opis. Grand basset griffon vendéen to mały pies o wydłużonej sylwetce. Oczy są owalne, duże, ciemne, o inteligentnym i przyjacielskim spojrzeniu. Uszy miękkie, wąskie i cienkie, porośnięte długim włosem, w kształcie wydłużonego owalu, wyraźnie skierowane do wewnątrz. Osadzone nisko, poniżej linii oczu. Charakter rasy płochacz niemiecki. Płochacz niemiecki, zwany też spanielem niemieckim, to pies wesoły i łagodny, co czyni z niego miłego kompana. Przede wszystkim jednak to pies myśliwski. Wachtelhund, podobnie jak inne spaniele, jest psem wesołym i chętnym do pracy. Mimo, iż jest przede wszystkim psem pracującym, warto zwrócić na Dịch Vụ Hỗ Trợ Vay Tiền Nhanh 1s. Nazwa rasy przywołuje na myśl polowania na niedźwiedzie. I rzeczywiście, karelski pies na niedźwiedzie wyhodowany został w latach 30. XX wieku z myślą o polowaniach na grubą zwierzynę. Dziś również używany jest jako pies myśliwski. Jest zapalonym łowcą, bardzo niezależnym i aktywnym. Nie jest to pies dla domatorów i mieszczuchów, potrzebuje bowiem długich spacerów i przestrzeni. Koniecznie powinien zamieszkać w domu z dużą działką i to najlepiej blisko lasu. Karelski pies na niedźwiedzieKlasyfikacjaGrupa 5 Szpice i psy ras pierwotnychSekcja 2 Nordyckie psy próbom pracy wyłącznie w krajach skandynawskich (Szwecja, Norwegia, Finlandia).Inne nazwy: Karelian Bear Dog, Karjalankarhukoira, BjörnhundHistoria rasyDuże szpice, podobne do karelskiego psa na niedźwiedzie, od dawna występowały w Finlandii i były tam wykorzystywane do polowań na grubą zwierzynę, między innymi na niedźwiedzie. W roku 1920 w Finlandii powstała pierwsza hodowla tej rasy, a w 1936 psy te zostały po raz pierwszy pokazane na wystawie w Helsinkach. W czasie II wojny światowej populacja ich zmalała do około 40 sztuk, ale wysiłki kynologów pozwoliły odbudować liczebność Związek Łowiecki otrzymał w 1961 roku od fińskich myśliwych parę: psa Metsämichen Halli i sukę Tupu, które zapoczątkowały epiesy na niedźwiedzieCharakterystyka rasyTen czarny, średniej wielkości, silnie zbudowany pies budzi respekt i szacunek. Jest stworzony do polowań i bardzo lubi aktywny sposób spędzania czasu. Karelski pies na niedźwiedzie był dawniej wykorzystywany do polowań na niedźwiedzie, a także na inne duże zwierzęta, takie jak jelenie, żbiki i wilki. Współcześnie w Skandynawii poluje się z nim głównie na łosie a w Polsce jest wykorzystywany w polowaniach na dziki. Jest niezbyt uległy, ale dobrze ułożony słucha swojego właściciela. Jest też bardzo wytrwały, odważny i wrażliwy. Nie nadaje się dla niedoświadczonego pies na niedźwiedzie jest bardzo pewny siebie i wykazuje dużą potrzebę dominacji. Wymaga odpowiedniego szkolenia i konsekwentnego traktowania. Kocha polowania. Woli jednak towarzystwo własne i swojego pana niż innych psów, dlatego w czasie polowań działa sam. Odwaga i siła pozwala mu walczyć nawet ze zwierzętami sporo większymi od niego samego. W stosunku do innych psów często jest agresywny. W odniesieniu do obcych osób, jest nieufny, ale nie bywa agresywny. Swojej rodzinie jest wierny i oddany, a wobec dzieci miły, choć nie przepada za nadmiarem dziecięcych pies na niedźwiedzie ma trudny charakter, więc żeby go dobrze wychować potrzebne jest doświadczenie. Wymaga zdecydowanego przewodnika, który nie pozwoli psu na przejęcie funkcji samca alfa w pies na niedźwiedzieZachowanieKarelski pies na niedźwiedzie lubi swobodę i ma zadatki na kłusownika. Na polowaniu działa samodzielnie, wytrwale i spokojnie. Na ptactwo poluje posługując się ”górnym wiatrem” (górny wiatr oznacza węszenie z wysoko podniesioną głową). Polując z kolei na dziki idzie tropem, osacza i szczeka na zwierzę. Jest ostrożny i nie atakuje od strony ten jest pewny siebie, ale raczej nie jest dobrym psem stróżującym i obronnym. Nie lubi samotności i bezczynności. Lubi ruch na świeżym powietrzu w towarzystwie swojego pana. Nie nadaje się do życia w mieście, gdzie nie ma możliwości wybiegania pies na niedźwiedzieWielkośćKarelski pies na niedźwiedzie to pies średniej wielkości, mocno zbudowany i umięśniony. Dorosłe psy mierzą w kłębie ok. 57 cm. Suki są nieco mniejsze i mierzą średnio 52 cm. Odchylenia wysokości mieszczą się w granicach kilku centymetrów. Psy ważą średnio 25-28 kg, suki są lżejsze i ważą 17-20 kg. UmaszczeniePies ma czarną maść z brązowawym połyskiem i wyraźne białe znaczenia na piersi, łapach, szyi, brzuchu, głowie i końcu ogona. Dopuszcza się też umaszczenie czarne matowe lub z odcieniem okrywowe ma twarde, proste, średniej długości, a na grzbiecie, szyi i pośladkach dłuższe. Pod nimi znajduje się miękki i gęsty pies na niedźwiedzieOdżywianieTen silnie zbudowany pies swoimi potężnymi szczękami skruszy wszystko, co tylko uważa za pokarm. Nie należy mu jednak podawać kości. Je surowe mięso, którego dziennie potrzebuje około 300 gramów. Oprócz tego powinien dostać jeszcze około 150 gramów gotowanych warzyw i tyle samo gotowanego ryżu lub makaronu. Do posiłku warto dodać łyżkę stołową drożdży i podobną ilość oleju słonecznikowego lub kukurydzianego. Dodatkowo, jego posiłek należy wzbogacić określoną przez lekarza weterynarii porcją witamin i minerałów, co sprawi, że sierść psa będzie lśniąca. Można podawać także gotową karmę, która w czasie polowań lub gdy pies mieszka na dworze, musi być wysokoenergetyczna i przeznaczona dla psów pies na niedźwiedziePielęgnacjaPielęgnacja nie jest trudna. Wystarczy szczotkowanie włosa średnio raz na dwa tygodnie. Należy również regularnie przeglądać całe ciało psa ze względu na możliwe kleszcze. Co pewien czas trzeba przeczyścić psu uszy. Karelski pies na niedźwiedzie z natury nie lubi zabiegów pielęgnacyjnych i koniecznie trzeba go do niech przyzwyczajać od samego zdrowotnaKarelskie psy na niedźwiedzie mają bardzo dobre zdrowie, czasami zdarzają się jednak zachorowania na dysplazję stawów biodrowych. Należy uważać również na bójki z innymi psami, gdyż wtedy skaleczenia mogą wymagać nawet interwencji pies na niedźwiedzieSzczegółowe dane / wymiary Karelski pies na niedźwiedzieWysokość w kłębie:pies: 54 – 60 cm w kłębiesuka: 49 – 55 cmWaga:psy: 25-30 kgsuki: 17-20 kgDługość życia: 11-13 latPochodzenie: FinlandiaUmaszczenie: czarne z brązowawym połyskiem i wyraźne białe znaczenia na piersi, łapach, szyi, brzuchu, głowie i końcu ogona. Może być też czarne matowe lub z brązowym nieustępliwy, ostrożny, lojalny, niezależny, odważny, terytorialnyKarelski pies na niedźwiedzieCiekawostkiW latach 60. XX wieku, z powodu braku w Polsce drugiego reproduktora tej rasy, użyto w hodowli psa o imieniu Bajkał rasy łajka rosyjsko-europejska, sprowadzonego z Petersburga. Pokrewieństwo obu ras jest bowiem bardzo pies na niedźwiedzie został wyhodowany do polowania na duże zwierzęta, w tym niedźwiedzie, które wskazuje tej rasy mają wspaniałą orientację rasy pochodzi od krainy leżącej w Rosji, w pobliżu fińskiej granicy, myśliwi opowiadają, że dawniej w czasie polowań, gdy odkryto zimą gawrę śpiącego niedźwiedzia, spuszczano ze smyczy psy, które oszczekiwały go i wyganiały prosto pod lufy pies na niedźwiedziePolecamyNajmądrzejsze rasy psów – TOP 100Inteligencja psówAgresywne rasy psówNajstarsze psy – Top 10Najdłużej żyjące rasy psów – TOP 10Pies domowyRasy psów – opisy i charakterystykaPsowateRasy kotów – opisy i charakterystykaZwierzęta domowe Rhodesiany to psy gończe, które mają skłonność do ucieczek i są bardzo niezależne. Dobrze prowadzone bardzo przywiązują się do swojej rodziny. Są tolerancyjne wobec dzieci i łatwe w pielęgnacji. Podstawowe informacje Rozmiarwysokość: psy – 63-67 cm, suki – 61-66 cm;waga: 29-40 kgUmaszczeniejasnopszeniczne do czerwonopszenicznegoCharakterinteligentne, szybko dostosowują się do nowych warunków; aktywne, potrzebują dużo ruchu; odważne, trudne do podporządkowaniaDługość życia10-12 lat Rhodesian ridgeback – wzorzec rasy, umaszczenie W przypadku rasy rhodesian ridgeback opis wzorca FCI zakłada, że są to psy bardzo jednolite. Oznacza to nic innego, jak tylko to, że wszystkie osobniki wyglądają bardzo podobnie. Rodezjan jest znany jako pies z pręgą na grzbiecie. Rzeczona pręga jest efektem tego, że włosy na jego grzbiecie rosną w inną stronę niż cała reszta. Rhodesian to duży pies. Wysokość w kłębie u samców wynosi od 63 do 69 centymetrów, suki są nieco niższe. Waga tych psów może dochodzić do 37 kilogramów i zależna jest od płci oraz osobniczych cech konkretnego zwierzęcia. Wzorzec zakłada, że sierść rodezjanów jest krótka, błyszcząca i gładka, chociaż nie jedwabista. Psy te występują w barwach od jasnopszenicznej do płowoczerwonej. Dopuszczalne są niewielkie białe znaczenia. Rodezjan afrykański – charakter W przypadku rodezjana charakter jest tym, co najbardziej cenią sobie hodowcy i miłośnicy tej rasy. Są to psy zrównoważone, które jednak wykazują dużą dozę niezależności. Potrzebuje bliskiego kontaktu z przewodnikiem, którego bardzo szanuje. Od rodezjana nie można jednak wymagać całkowitego posłuszeństwa. To pies z natury niezależny, który potrzebuje doświadczonego przewodnika. Pierwotnie psy te służyły plemionom koczowniczym do polowania na lwy. Oczywiście w bezpośrednim starciu nie miałyby szans z tymi wielkimi kotami, dlatego nigdy nie dochodziło do bezpośredniej walki. Zadaniem rhodesiana było odwrócenie uwagi dzikiego zwierzęcia do czasu, kiedy pojawiał się myśliwy. Nic więc dziwnego, że do tej pory psy te wyróżniają się doskonałym refleksem i naprawdę wielką odwagą. Rodezjany afrykańskie są bardzo aktywne, żywiołowe, a także wytrzymałe. Zazwyczaj dobrze dogadują się z innymi zwierzętami, jednak powinieneś mieć na uwadze to, że dwóch samców na jednym terenie może mieć problem ze wzajemną akceptacją. Rodezjan jest bardzo inteligentny, nie oznacza to jednak, że jest to pies podatny na szkolenie. Wręcz przeciwnie, wyegzekwowanie posłuszeństwa i ustalenie zasad wymaga od przewodnika naprawdę żelaznej konsekwencji i siły charakteru. Nawet najmniejsze ustępstwo, czy poluzowanie zasad może sprawić, że pies wykorzysta twoją słabość i zrobi dokładnie to, na co ma ochotę. W żadnym wypadku nie oznacza to jednak, że szkolenie wymaga brutalności, czy przemocy. Rhodesian ridgeback bardzo źle znosi tego typu praktyki i stosując kary cielesne nigdy nie zbudujesz z nim odpowiedniej relacji. Rhodesian ridgeback – zdrowie Rhodesiany na ogół uchodzą za psy odporne na trudne warunki atmosferyczne i stosunkowo zdrowe. Tak jak większość dużych psów narażone są na dysplazję stawów biodrowych i łokci. Właśnie dlatego warto wybierać hodowle, w których pieski mają przeprowadzone wszystkie potrzebne badania. Chorobą typowa dla rasy jest tak zwana zatoka skórzasta, czyli dermoid sinus. Przypadłość ta pojawia się, kiedy cewa nerwowa i zawiązki skóry nie rozdzielają się zupełnie. Tworzy się wówczas kanał drążący, który zbudowany jest z martwych komórek skóry, mieszków włosowych, czy gruczołów łojowych. Zwykle ogranicza się to do tkanek miękkich, jednak niekiedy może docierać nawet do rdzenia kręgowego i powodować objawy ze strony układu neurologicznego. Rhodesian ridgeback – pielęgnacja Rhodesian ridgeback jest psem krótkowłosym, dlatego nie będzie wymagał od ciebie szczególnej pielęgnacji. Raz na jakiś czas wystarczy go wyczesać po to, aby pozbyć się martwej sierści. Po intensywnym spacerze może być potrzebna kąpiel, jednak jej częstotliwość powinna być dostosowana do okoliczności. Nie potrzeba także środków pielęgnacyjnych. Rodezjan afrykański – hodowla Rhodesian ridgeback nie jest rasą szczególnie popularną w naszym kraju. Znalezienie hodowli nie powinno jednak przysporzyć ci dużych problemów, chociaż należy wziąć poprawkę na to, że czasami na miot trzeba trochę zaczekać. Wybieraj hodowlę zrzeszoną w Związku Kynologicznym w Polsce, która może wydawać rodowody FCI. Za psa rasy rhodesian ridgeback musimy w tym momencie zapłacić od 5 000 do 7 000 złotych. Ceny są wypadkową różnych czynników i mogą nieznacznie się od siebie różnić. Jeżeli jednak znajdziesz ogłoszenie z psem za kilkaset złotych, albo takim, którego cena znacznie odbiega od średniej, najpewniej jest to pseudohodowla. Takie ogłoszenie najlepiej zignorować. Rhodesian ridgeback – historia rasy Chociaż rhodesian ridgeback to rasa ukształtowana przez człowieka, pochodzi ona bezpośrednio od psów, które przemierzały afrykańskie stepy i pracowały w miastach starożytnego Egiptu. Można więc śmiało powiedzieć, że jest to jedna z najstarszych ras. Psy z pręgami na plecach znajdziemy na wielu malowidłach odnajdywanych przez archeologów na terenie całej Afryki. W piśmiennictwie po raz pierwszy wzmianki o podobnych zwierzętach znalazły się w XIX wieku. Był to okres, w którym Europejczycy często podróżowali po Afryce i Azji i opisywali to, co tam zobaczyli. Rodezjany często łączy się psami myśliwskimi plemienia Hotentotów. One także miały na plecach pręgi. Służyły nie tylko do wspomnianego już polowania na lwy, ale także do pilnowania dobytku. Półdzikie zwierzęta słynęły z ogromnej siły fizycznej i odporności na zmiany temperatury. Mogły długo przetrwać bez wody, a duże amplitudy temperatur, tak charakterystyczne dla Afryki, nie stanowiły dla nich żadnego problemu. Współczesne afrykańskie rodezjany zaczęto rozmnażać w XX wieku. Pierwszy klub miłośników rasy powstał w 1924 roku. Historia tej rasy na ziemiach polskich jest stosunkowo krótka. Pierwsi jej przedstawiciele trafili do nas dopiero w 1994 roku. Rhodesian ridgeback – dla kogo? Rhodesian ridgeback jest psem dla doświadczonego i opanowanego opiekuna, który będzie w stanie zbudować z nim trwałą więź opartą na konsekwencji i szacunku. Potrzebuje dużej dawki ruchu i ćwiczeń – zarówno fizycznych, jak i psychicznych. Nie nadaje się na psa stróżującego, który żyje w kojcu. Swojego terenu będzie jednak bronił bardzo zajadle. Z natury jest to zwierzę zrównoważone, które nie wykazuje agresji. Jego rozmiary oraz odwaga mogą jednak zaskoczyć, dlatego autorytet przewodnika musi być niezachwiany. Rodezjany mają dosyć dużą cierpliwość do dzieci, jednak kontakt powinien przebiegać pod okiem dorosłego. Rhodesian ridgeback – ciekawostki Słowo „ridge” w tłumaczeniu z angielskiego oznacza pasmo górskie, które w naszym języku nazywane jest pręgą. Rhodesian ridgeback jest psem silnym i odważnym, który wymaga od opiekuna dużego doświadczenia i konsekwencji. Dobrze ułożony staje się jednak doskonałym towarzyszem. Popularne imiona dla psa rasy rhodesian ridgeback Popularne imiona dla psa rasy rhodesian ridgeback to: Luna;Lola;Maks;Bruno;Nela. Bibliografia: 1) Rhodesian ridgeback potocznie jest nazywany rodezjanem. Psy tej rasy najbardziej znane są z dwóch rzeczy – niesłychanej odwagi oraz charakterystycznej pręgi na grzebiecie, stworzonej przez sierść rosnącą w przeciwnym kierunku. Te afrykańskie psy niegdyś wykorzystywane były do polowań na lwy. Ich charakter był mocny, a wytrzymałość fizyczna ogromna. Do dzisiaj większość z tych głęboko zakorzenionych cech jest aktualna i mimo niewielkich potrzeb pielęgnacyjnych, rodezjan jest psem bardzo wymagającym pod innymi względami. Rodezjan – pies do polowania na lwy Malowidła skalne na terenie Afryki, wskazują na istnienie psów z pręgą na grzbiecie już 4000 lat. Na tereny współczesnej Rodezji psy te dotarły wraz z Hotentotami z Egiptu. Psy miały ochraniać ludność podczas wędrówek i alarmować w nocy o niebezpieczeństwie – szczególnie o zbliżających się drapieżnikach i lwach. Tak, nazwa „afrykański pies na lwy” nie wzięła się znikąd. Rodezjany bez cienia wahania rozpoczynały pogoń za zwierzyną większą i silniejsza od siebie. Jednak zawsze działały w grupie. Stada rodezjanów ścigały zwierzynę z głośnym i przenikliwym ujadaniem, a następnie musiały ją zatrzymać do czasu przybycia roku 1920 rodezjan afrykański zaczął być przywożony do Europy. Do USA trafił dopiero po II Wojnie Światowej dzięki powracającym tam żołnierzom. Pierwszy Klub Rhodesian Ridgeback powstał w Afryce w 1922 roku. W Polsce rasa nie jest jeszcze znana w szerszych kręgach, nieliczne osobniki pojawiają się na wystawach kynologicznych. Wzorzec i sylwetka rhodesiana ridgeback Pies ridgeback należy do ras dużych. Jego sylwetka jest bardzo umięśniona i mocna, dostosowana do częstego wysiłku fizycznego. Psy w kłębie osiągają nawet 70 cm, suki do 66 cm. Masa ciała może dochodzić do 40 kg. Głowa rodezjana jest duża i szeroka, na długiej szyi. Uszy wysoko osadzone, zwisające. Oczy koloru od brązowego do bursztynowego. Klatka piersiowa psa jest głęboka, a kończyny umięśnione i pewne. Ogon może być lekko zakręcony. Charakterystyczna dla rasy psów rodezjan jest wyraźna pręga na grzbiecie – jest to pasmo sierści rosnącej do góry, w odwrotnym kierunku do pozostałe włosy. Zaczyna się ona za łopatkami psa i biegnie aż do guzów biodrowych. Pręga delikatnie zwęża się ku końcowi, a w najszerszym miejscu może mieć nawet 5 cm. Istotne jest, aby pasmo było symetryczne na całej długości. Rhodesian może mieć umaszczenie od jasno pszenicznego do ciemnego rudego – częściej spotykane są jednak te ciemniejsze psy. Dopuszczalne, ale niepożądane są niewielkie jasne znaczenia na piersi, brzuchu, palcach, a także ciemna kufa i uszy. Takie psy są akceptowane przez FCI jednak dostają znacznie niższe noty na wystawach psów. Rhodesian ridgeback – choroby Rodezjan żyje około 10 – 12 lat i na ogół cieszą się mocną odpornością i dobrą do polowania na lwy mogą jednak cierpieć na choroby, co do których predysponowane są rasy duże – dysplazje stawów, skręt żołądka. Dodatkowo, u rhosesian ridgeback czasami występują: głuchota wrodzona – wada wrodzona widoczna już u szczeniąt wrodzone napięcie mięśni – choroba nieuleczalna, objawiająca się sztywnym chodem torbiele skórzaste (zatoki skórzaste) – wada genetyczna, która nieleczona chirurgicznie może powodować objawy neurologiczne wraz z dorastaniem psa rozszczep kręgosłupa Pielęgnacja rodezjana Sierść rhodesiana jest bardzo gęsta i krótka, naturalnie lśniąca. Konieczne jest jedynie regularne wyczesywanie martwego włosa oraz kąpiele, które może być potrzebne częściej niż u innych ras ze względu na dużą aktywność rodezjanów i ich zamiłowanie do tarzania ridgeback nie ma dużych wymagań pielęgnacyjnych i żywieniowych. Karma bytowa powinna być wysokoenergetyczna, mięsna, z małą zawartością węglowodanów. Warto zwrócić uwagę, aby karma miała odpowiednią zawartość cynku niezbędnego dla psów ras dużych. Istotnymi dodatkami są również glukozamina i chondroityna pochodzenia naturalnego, które chronią się na psy polujące na lwy warto zaopatrzyć się w smycze treningowe, przysmaki treningowe oraz kaganiec uniemożliwiający podjadanie na spacerach. Może Cię zainteresować: Jaki wybrać kaganiec dla psa? Jako pies gończy, rhodesian ridgeback ma temperament silny, ale zrównoważony. Nie jest łatwo nakłonić go do wykonywania poleceń, a tresura jest powinna być rozpoczęta już w wieku szczenięcym. Nadal jednak nie jest pewne podporządkowanie się, a już na pewno nie każdemu. Ridgeback jest nieufny do obcych osób i potrzebuje dłuższej chwili, aby się przełamać. Kiedy już to nastąpi to rodezjan okazuje się towarzyskim psem, szukającym okazji do zabawy i pieszczot. Pies rhodesian ridgeback jest odważny, nie wykazuje zachowań agresywnych czy lękliwych. Bardzo dobrze odnajduje się w grupie, lubi kontakty z innymi psami. Problemem może być próba socjalizacji z innymi gatunkami. Rodezjany bowiem raczej nie tolerują kotów, królików i innych, a nawet mogą wykazywać chęć pościgów za nimi. Chętnie bawi się i przebywa z dziećmi, jest cierpliwy i czuły. Należy jednak pamiętać, że jest to rasa wymagająca bardzo dużo uwagi ze strony opiekuna, także w przypadku posiadania małych dzieci – pies pozostawiony sam sobie może podupaść na zdrowiu i niestety stać się nerwowy. Rozedyjski pies nie jest szczekliwy, ale zdecydowanie nie nadaje się do mieszkania w bloku, kojcu, budzie. Potrzebuje on dużo ruchu na co dzień, angażującej go aktywności fizycznej i psychicznej. Wychodzenie do dużego ogrodu, częste spacery, dodatkowo psie sporty i nauka komend, sztuczek, a następnie duża porcja czułości i zainteresowania ze strony człowieka – tego potrzeba rhodezianowi. Tak, rodezjan jest musi być oczkiem w głowie opiekuna, który poświęci psu maksimum swojego czasu. Rhodesian ridgeback cena i hodowla Pies rasy rhodesian nie należy do najtańszych. Wpływ na cenę szczeniaka ma jego nietypowa okrywa włosowa, liczne badania jakie hodowca musi zrobić całemu miotowi i przede wszystkim nieduża ilość hodowli w Polsce. Szczenięta rhodesian ridgeback kosztują od 6000 do 8000 zł. Wybierając hodowlę rhodesian ridgeback należy sprawdzić jej status w Związku Kynologicznym. Zawsze powinno się odbyć parę spotkać w miejscu hodowli, tak aby poznać hodowcę, wybranego szczeniaka, a także pozostały miot i rodziców szczeniąt. Pamiętajmy, że hodowca powinien posiadać wyniki wszystkich aktualnych badań. Ciekawostki o rodezyjskim psie: w 1936 roku w Rodezji wykopano szczątki trzech hotentockich psów, które były doskonale zachowanie – wraz z gęstym i czerwonym futrem oraz pręga na grzbiecie „Ridgeback” w nazwie rasy pochodzi od charakterystycznej pręgi na grzbiecie, w kształcie sztyletu -„ridge” i od odmiennego kierunku wzrostu tam włosów - „back” Najlepsza odpowiedź Nie ma takiego psa, który mógłby się zmierzyć tygrys jeden na jednego, ale w lasach Indii występuje rasa dzikich psów zwana w miejscowym języku „Dhole”. W paczkach znani są z polowania na tygrysy, ale tylko wtedy, gdy są zdesperowani i nie mają opcji. Mają wyjątkowo wysoki procent zabitych i przerażającą reputację, do tego stopnia, że ​​gdy zostaną zauważone, inne zwierzęta po prostu znikają w ukryciu. Pewien organizator wycieczek Safari powiedział mi kiedyś, że nienawidzi ich wzroku, ponieważ wtedy jego goście nie mogliby zobaczyć żadnego innego zwierzęcia. Z Wikipedii „W konfrontacji z dholami tygrysy będą szukać schronienia na drzewach lub stać plecami do drzewa lub krzewu, gdzie mogą być przez długi czas oblegane, zanim ostatecznie spróbują uciec. Uciekające tygrysy są zwykle zabijane, podczas gdy tygrysy, które stoją na swoim miejscu, mają większe szanse na przetrwanie ” Ratowanie dziury: zapomniany azjatycki pies o złym charakterze więcej zagrożony niż tygrysy Dhole – Wikipedia Wrażenie artystów z początku XIX wieku na temat Dholes atakujących Tygrysa poniżej Dhole – Wikipedia EDYCJA: Wyraźnie wspomniałem na początku mojej odpowiedzi jeden na jednego nie mają szans. Tak, widzę wiele komentarzy powtarzających ten fakt. Fascynujący jest dla mnie fakt, że Tygrysy są atakowane przez jakieś zwierzę. Nie znam innych zwierząt, które robią to, gdy się nie bronią. Edytuj 2. Miałem szczęście, że otrzymałem odpowiedź od fotografa dzikiej przyrody Ace z Indii – Shaaza Junga. Publikowanie zrzutu ekranu. Odpowiedź Nieprawidłowe jest stwierdzenie, że „żaden pies” nie jest w stanie zabicia dorosłego samca lwa górskiego. To po prostu nieprawda. Lwy i tygrysy mogą oczywiście zabić każdą rasę psów jeden na jednego, ale musimy pamiętać, że większość dorosłych samców kuguarów na wolności waży około 220 funtów. Istnieją rasy psów z siłą ugryzienia większą niż lew górski. Poza ręką – Presa Canario 100lbs + The Bandog – 125 funtów + The Cane Corso- 125lbs + The Kangal- 145lbs + The Tosa Inu – 200lbs + Boerboel 200lbs + Każda z tych ras ma znacznie większą siłę ugryzienia niż lew górski. A nawet niektóre większe rasy z mniejszą siłą ugryzienia, ale niezrównaną wytrzymałością, jak kaukaski pies pasterski „Ovcharka ”Ważący ponad 220 funtów i więcej miałby absolutną szansę w starciu z w pełni dorosłym, zdrowym samcem lwa górskiego. W rzeczywistości musiałbym dać przewagę t on Ovcharka w tym pojedynku. Lew górski nie byłby w stanie gryźć ani drapać grubego futra kaukaskiego psa górskiego. To byłoby bardzo krwawe wydarzenie, ale bardzo wątpię, czy lew górski przeżyłby pełny atak Ovcharki. Osobiście byłem świadkiem, jak potężny samiec Ovcharka zabił 4 w pełni dorosłe wilki w mniej niż 20 minut. Samiec lwa górskiego również miałby wyjątkowo trudne chwile przezwyciężenie i zabicie w pełni dorosłego i wyszkolonego Tosa Inu lub Boerboela. Ale są to wszystkie rasy, w których jeden duży samiec ma przynajmniej szansę w starciu z w pełni dorosłym lwem górskim. Są inni Chociaż jest mało prawdopodobne, aby wyjątkowo duży i dobrze wyszkolony Dogo Argentino zdołał zabić w pełni dorosłego samca Mountain Lion. Cała ta rozmowa o lwie górskim będącym „wyspecjalizowanym” zabójcą nic nie znaczy. Małe ssaki z łatwością zabijają niektóre z największych i najbardziej jadowitych węży na świecie. Specjalizacja węża jest często używana przeciwko niemu w tych scenariuszach, więc bycie wyspecjalizowanym niekoniecznie daje przewagę nad „pomniejszym” przeciwnikiem. Często może to być niekorzystne dla wytrenowanego przeciwnika. Dogo Argentino nie jest po prostu dużym, potężnym psem z dużą siłą ugryzienia i wytrzymałością, jest RÓWNIEŻ szkolony przez ludzi do zabijania Pum. To ogromna zaleta, której nie można przeoczyć. Dogo jest wyszkolony i dlatego „wyspecjalizowany” w zabijaniu lwów górskich. Na wolności idą prosto w szyję Pumy. To naprawdę niezły widok. Dogo jest znacznie silniejszy, niż wydaje się, z siłą ugryzienia 500 psi. „Urodzony” również nic tutaj nie znaczy. Wszystkie wymienione powyżej rasy psów zabiłyby naturalnie urodzonego wilka na wolności. Wilk jest również wyjątkowym drapieżnikiem Apex. Podsumowując, powiem, że jako samiec i mając taką możliwość wolałbym zostać zaatakowany przez którąkolwiek z tych ras psów niż lwów górskich. Jako człowiek o delikatnej skórze, zarówno pazury, jak i szczęki pumy są po prostu zbyt trudne do zniesienia, podczas gdy w przypadku psa wystarczy odizolować jego kłapiące szczęki i nic więcej. Ale psy to nie ludzie. Są niesamowicie imponującymi zwierzętami bojowymi. W końcu myślę, że wiele osób byłoby zaskoczonych tymi wynikami. Oto nagranie Dogo Argentino wbiegającego po stromym klifie, zaciskającego szczęki na szyi Pumy i ciągnącego go w dół klifu, nie puszczając go nigdy. Rozumiem są tu trzy psy, ale w tym nagraniu pozostałe dwa po prostu przeszkadzają. Udawaj, że Dogo Argentino jest sam. Wynik byłby taki sam. Przyznane Puma w nagraniu wydaje się być taki sam rozmiar jak Dogo Argentino. Często pojawia się problem z prawidłowym zapamiętaniem pełnej nazwy rasy Rhodesian Ridgeback, ale każdemu zapada w pamięć „Afrykański pies na lwy”. Niegdyś Rhodesiany były używane do polowań na lwy właśnie, jednakże wbrew mylnemu przekonaniu, nie miał upolować swojego przeciwnika a jedynie pracując grupowo wytropić, osaczyć i cierpliwie poczekać na swojego przewodnika (myśliwego). Ich zwinność, szybkość i niezwykła inteligencja w połaczeniu z czułym nosem była niezawodna dlatego też należa one do VI grupy FCI – psów gończych. 1. Pręga na grzbiecie Charakterystyczna cecha rasy jest pas na grzbiecie, biegnący w przeciwnym kierunku, tworzy on pręgę, na której szczycie znajduje się tzw. „korona”. To pręga odróżnia go od większości ras. Oprócz opisywanego Rhodesian Ridgebacka jeszcze tylko trzy rasy na świecie posiadaja ten charakterystyczny znak : Thai Ridgeback, Phu Quoc Dog oraz Cambodian Razorback. Ciekawostką jest, że niejednokrotnie u lwów również spotykana jest pręga biegnaca wzdłuż grzbietu, symbol ten stał się początkiem powstania wielu legend. Nie wszystkie Rhodesiany posiadaja jednak ten znak. Pręga determinowana jest genetycznie i choć jest to cecha dominujaca rasy – w miotach zdarzają się szczenięta bez pasma sierści biegnącego w przeciwna stronę od pozostałej szaty. 2. Wzorzec rasy Rhodesian Ridgeback to pies harmonijnie zbudowany, muskularny, zręczny, szybki i bardzo wytrzymały. Oprócz pręgi cecha jaka je wyróżnia jest ich umaszczenie, które może mieć barwę od pszenicznej do czerwono – pszenicznej. Wysokość w kłębie wynosi od 61-66 cm w przypadku suk, 63-69 w przypadku samców. Dokładny wzorzec został opisany w 1997 r i zatwierdzony przez FCI pod numerem 146. 3. Temperament Rhodesian Ridgeback to psy idealne do „aktywnego domu”. Zapewnienie odpowiedniej dawki ruchu w ich przypadku (w szczególności swobodnego biegu) pozwoli nam ustrzec się przed zniszczeniami w domu, jakie potrafi zrobić szczenię tej rasy w wyniku nagromadzenia energii. Wybiegany Rhodesian to szczęśliwy Rhodesian, który pozostała część dnia potrafi grzecznie przespać na swoim legowisku. Sa to psy szczekajace tylko w sytuacji, która wymaga wokalizacji. Ułożony i dobrze socjalilizowany Rhodesian nie szczeka bez potrzeby. Psy tej rasy są dość nieufne w stosunku do obcych, jednak nigdy nie powinny przejawiać agresji bądź lękliwości, muszą pewne siebie. 4. Praca z Rhodesianem Naukę podstawowych komend oraz zachowań powinniśmy zaczać już od pierwszych dni pobytu w naszym domu. Większość psów tej rasy to typowi indywidualiści, jednak przy odpowiednim prowadzeniu psa i stosowaniu systemu nagród można sprawić, że pies „zrobi dla nas wszystko”. Rhodesiany z powodzeniem sprawdzają się w wielu sportach kynologicznych oraz niejednokrotnie przedstawiciele tej rasy pomagają ludziom w pracy. Polskie lasy dalekie sa od afrykańskiej sawanny, dlatego też nie sprawdzają się one podczas polowań. W naszym kraju dość niewielka grupa pasjonatów tej rasy trenuje z psami agillity, pasienie owiec, obedience, coursing czy też inne pokrewne sporty. Kilkoro przedstawicieli rasy posiada nawet sportowe tytuły Championa. U naszych czeskich sąsiadów Rhodesiany pomagają m. in. w poszukiwaniu zaginionych osób oraz w ratownictwie. 5. Wybór hodowli Wybierajac hodowlę psów tej rasy należy stawiać ogromny nacisk na socjalizację prowadzona przez hodowcę. Czas spędzony w hodowli bardzo mocno odbija się na dalszym życiu naszej pociechy. Idelnie byłoby odwiedzić hodowlę jeszcze przed zabraniem naszego maleństwa do siebie i zapytaniu o socjalizację, karmę oraz miejsce pobytu maluszków do czasu wyjścia z hodowli. Dobry hodowca nie będzie miał problemów z odpowiedziami na nasze pytania, a maluchy będą miały wydzielone dla siebie miejsce w domu. Nigdy nie decydujmy się na zabranie szczenięcia z pomieszczeń gospodarskich czy zwykłej stodoły oraz gdy pochodzenie hodowli jest niepewne. W Polsce jedynie ZKwP zapewnia czystość pochodzenia szczeniąt z danej hodowli, jeżeli zaś decydujemy się na szczenię z zagranicy sprawdźmy czy hodowla jest prowadzona pod patronatem FCI. 6. Dla kogo? Rhodesian świetnie sprawdza się jako pies rodzinny oraz dla osób aktywnych. Dobrze prowadzony jest niezwykle delikatny dla dzieci, nie maja także problemu, aby mieszkać pod jednym dachem z kotem, królikiem czy kanarkiem. Odpowiednia dawka ruchu i pewna ręka właściciela w połczeniu z socjalizacja sprawia, że Rhodesian Ridgeback będzie dla nas najlepszym przyjacielem na długie lata. Sirius – Canis Maior (FCI)

pies do polowania na lwy